امروز وقتي از يگان اومدم، تلويزيون روشن بود و يه دفعه ديدم كه مجري، خبر مرگ استاد جليل شهناز رو اعلام كرد. جليل شهناز و هم عصراش، نوازندگان و آهنگسازان موسيقي هاي متن دهه 30 و 40 شمسي خاطرات ذهني من هستن. آدمايي مثل پرويز ياحقي، مثل همايون خرم، مثل حبيب ا... بديعي و ... هميشه صداي تار شهناز و ويولن ياحقي و خرم و بديعي، منو ياد يه ظهر گرم مرداد ميندازه توي سال هاي 44-45 شمسي كه بابابزرگ اكبر داره با دوچرخه از كارخونه بر مي گرده و تمام دلخوشيش، گوش دادن به موسيقي عصرگاهي راديوئه. خدا هر چهارتاشونو بيامرزه. آدم هايي كه به ما ايراني هاي از بدويت رهايي يافته، پرده هايي از تصاوير زيباي دنياي موسيقي و خيال رو نشون دادن. اين آدما هيچ وقت نمي ميرن، هميشه زنده ان و همونجوري كه وجودشون براي عقل كوچك انديش ما غيرقابل باور بوده و هست، به همون اندازه مرگشون هم مثل يه شوخي و خيال واهي مي مونه. روحت شاد خدايگان تار، استاد جليل شهناز.