حتما بخونید این کتابو. حتما. مجموعه چند تا داستان کوتاه که همشون (واقعا همشون) به دلم نشست. یه خط بی خود هم توی این کتاب نبود. داستان های پر عقاب، چتری برای کارگردان، فرار مرد جنگی، هواپیما، سی و نه و یک اسیر و ... همشون عالی بودن. داستان اون سرباز فراری عراقی عالی بود. ماجرای دریاقلی که چقدر خوب پرداخت شده بود. ولی با هیچ کدوم به اندازه پرعقاب و فرار مرد جنگی حال نکردم. فرار مرد جنگی منو برد توی فکر. راحت نصفه روز درگیرش بودم یا داستان پر عقاب که دیشب قبل از خواب خوندمش و امروز درگیر اون بودم. هر کدوم حس و حال خودشو داشت. نویسنده این کتاب، حبیب احمدزاده، بچه خود آبادانِ و خاطرات از زبون و ذهن کسی میاد که با پوست و گوشت و خونش آبادان و جنگ رو لمس کرده.
در عظمت این کتاب بگم که چندین و چند آدم بزرگ بهش نقد نوشتن. پرویز کیمیاوی بزرگ، محمدرضا اصلانی، نوام چامسکی و ...
یه وقتایی هست وقتی با یه فکر یا یه ذهنیت آشنا میشی، پنجره جدیدی به روی تو باز میشه، یعنی هم پنجره جدید و هم نوع نگاه جدید به تو عرضه میشه. اما بعضی وقتا هم هست که اون پنجره هست، ولی اون ذهنیت یا اون فلسفه به تو طریقه چه طور دیدن و بهتر بگم از نوع دیگر نگاه کردن رو یاد میده و کتاب داستان های شهر جنگی از دسته بندی دومه. به همه آدم هایی که میخوان برداشتی متفاوت از ساختارهای کلیشه ای و پوسیده جنگ ایران و عراق داشته باشن، توصیه میکنم که این کتاب رو بخونن.