اما فيلم دومي كه جمعه (طرفاي شب) ديدمش، فيلم به خاطر يك مشت دلار بود. فيلمي كه از جنبه هاي مختلف قابل تامله كه همشو توي يه جمله ميگم. فيلمي از سرجيو لئونه ايتاليايي و بازي عالي كلينت ايستوود و موسيقي هاي استثنائي انيو موريكونه. همكاري اين سه نفر توي فيلم "خوب، بد، زشت" هم يه فيلم شاهكار ديگه مثل اين فيلم رو بوجود آورده. اگرچه قريب به اتفاق تماشاگرا، "خوب، بد، زشت" رو بيشتر دوست دارن كه البته حق هم دارن، به لحاظ شخصيت پردازي و سير داستاني و چرخش ها و ابهام هاي فيلم. 
من نمي خوام زياد به حاشيه برم. فقط شنيدم كه سرجيو لئونه و موريكونه با هم همكلاس يا چيزي شبيه اون بودن و بواسطه سرجيو لئونه، كارهاي موريكونه به گوش مخاطب رسيد و البته چه كارهايي هم به گوش مردم رسيد. همه موسيقي "خوب، بد، زشت" رو شنيدن. موسيقي به خاطر يك مشت دلار هم عاليه. اصلا اين موسيقي شدم شناسنامه اي براي موريكونه و مهر و نشون فيلم هاي موريكونه.
حرف اصلي من در مورد اين فيلم روي كلينت ايستووده. بازيگري كه توي استايل هاي كليشه اي فيلم هاي وسترن نموند و بعدش توي مقام بازيگري (توي نقش هاي غير وسترن) و مقام كارگرداني و حتي آهنگسازي (موسيقي فيلم Changeling هم مال خودِ كلينت ايستووده كه كارگردان فيلم هم خودش بود) ثابت كرد كه يه استاد به تمام معناست. فيلم هايي كه ساخته و بازي كرده همشون شاهكارهايين كه هر عاشق سينمايي بهشون اذعان داره. فيلم هاي "نابخشوده"، "پل هاي مديسون كانتي"، "رودخانه مرموز"، "عزيز ميليون دلاري"، "Changeling" و ... همه و همشون كه خيلي هاشون جايزه هاي اسكارهاي اون سال خودشون رو درو كردن، بهت ميگن كلينت ايستوود يه نابغه به تمام معناست. 
من در اينجا دوباره اوج ارادت و خاكساري خودم رو به اين بشر اعلام ميكنم و ميگم عاشقشم.