دیروز دو تا فیلم خوب دیدم. یکیش همین فیلم درخت زندگی ساخته ترانس مالیک بود. فیلمسازی که استاد فلسفه دانشگاه MIT آمریکاست و توی 40 سال کارش تو سینما فقط 5 تا فیلم ساخته. یکی دیگه از این 5 تا رو فکر کنم دو سال قبل دانلود کردم. فقط و فقط به خاطر انیو موریکونه. یادمه 3-4 سال قبل توی مراسم اسکار اون سال، جایزه اسکار افتخاری رو به موریکونه دادن. موریکونه 5 بار برای موسیقی های فیلم نامزد شده بود که هر بار جایزه رو به یکی باخته بود و من موندم اون احمق هایی که جایزه رو به یکی دیگه دادن فازشون چی بوده؟ فقط چند تا موسیقی موریکونه رو میگم تا ببینید حق میگم یا نه. همه موسیقی فیلم های سینما پارادیزو، مالنا، The Mission، به خاطر یک مشت دلار، خوب، بد، زشت و صدها موسیقی دیگه رو این بشر ساخته. اون روز "کلینت ایستوود" اومده بود روی سن تا افتخارات موریکونه و تاریخچه دوستی خودشو با موریکونه بگه و بعد اسکار رو بهش تقدیم کنه. اون روز اسم یه فیلم اومد که موسیقیش واسه موریکونه بود و نامزد اسکار شده بود و کارگردانش کسی بود به نام "ترانس مالیک" و این اولین آشنایی من با این موجود بود. هنوز اون فیلم رو ندیدم، فیلم روزهای بهشت (Days of Heaven). شاید به خاطر نداشتن زیرنویس ندیدمش ولی سوای همه این حرف ها، مالیک آدم عجیبیه و این ذهنیت فلسفیش باعث میشه فیلم هاش، کلاس خاص خودشونو داشته باشن.
فیلم درخت زندگی رو باید دید. مسلما فیلم خسته کننده ایه ولی باید چندین و چند بار دید تا به عمق این فیلم رسید و خوندن نقدها هم میتونه خیلی کمک کنه. یادمه علی خیلی از این فیلم تعریف میکرد و من شخصا 3 بار تا نصف این فیلم رو دیدم و وسطش خوابم برد. آدم باید وقت مناسب این فیلم رو ببینه که دیرزو این فرصت پیدا شد. علی میگفت با دیدن این فیلم پدر و مادرتو بیشتر دوست خواهی داشت و از اون به بعد یه جور دیگه نگاه خواهی کرد. من سعی کردم همیشه پدر و مادرم رو اونجوری که هستن نگاه کنم تا هیچ وقت بعدا با نبودشون حسرت نخورم، نه پدر و مادرم، بلکه برای همه کسانی که دوسشون داشتم، برادرم، دوستای نزدیکم و همه و همه عزیزان و اصلا برام مهم نیست تو این راه کوچیک بشم یا ....
فیلم خوبیه. بازی ها عالی تر. برد پیت واقعا توی این چند ساله نشون داده که سوای تیپش یه بازیگر حرفه ایه تمام عیاره. در مورد شون پن که هیچ حرفی نداریم و همون دو تا اسکار نقش اولش برای معرفیش کفایت میکنه. بازی هاش توی "رودخانه مرموز" و "میلک" عالی بود که مجاب شدن 2 تا اسکار نقش اول رو بهش بدن. جسیکا چستین با صورتش و چشماش بازی کرده و حس یه مادر رو کامل منتقل کرده.
یه شعری هست میگه:
به صد دفتر نشاید گفت حسب الحال مشتاقی
اینجا هم این مصراع مصداق داره. هر چی بگم فایده نداره. فقط باید ببینید. مطمئنم پشیمون نمی شید (ترجیحا وقتی فاز خوب دارید ببینید)
