من توی بعضی چیزا شبیه اسکروچ هستم. اینو داشته باشید.
برای یه موجود بزرگ و برای تکریمش، معمولا قربانی میدن. بعضی چیزا هست که قربونی کردنشون خیلی سخته، نه اینکه کم بودن لیاقت اون موجود بزرگ باشه، که نکته اینجاست که بزرگی روح قربانی اینو به ذهن میاره که این قربانی که قراره زیر پای اون موجود بزرگ به خون بغلطه، نباید به پای هر موجودی سلاخی بشه.
فکر کنم فهمیدید چرا گفتم چرا توی بعضی چیزا شبیه اسکروچ هستم.
امروز توی یگان که بودم، یه دفعه رادیو یه آهنگ پخش کرد که خیلی عجیب بود. آهنگ اول آلبوم "پرنده ها" اثر حسین علیزاده و با صدای "هما نیکنام". البته آهنگ اولش فقط سازیه، یعنی خواننده توش نمیخونه. اسم آهنگش هم هست "افق" یا اصلش هست "Horizon".
"تو" تا حالا معنی چند تا موضوع انتزاعی شده بود. موضوعاتی که خیلی های دیگه هم میتونستن اون مفهوم انتزاعی رو معنا کنن که کرده بودن. امروز "تو"، وقتی "افق" زیر پاهاش قربانی شد،مفهومی مستقل از تمام انتزاعات عمومی پیدا کرد. "افق" در یه نگاه، خیلی قربانی های دیگه به پاش داده شده بود، مثل "من"، ولی هر انتزاعی، برای اینکه رنگ و باور واقعیت بگیره، باید روح یه "واقعیت" بهش حلول کنه، ممکنه اون "واقعیت"، حقیقت غایی اون قربانی نباشه، ولی ارزش قربانی شدن اون قربانی رو داره.
پذیرش نوع زمان و مکان رو هم به دست خود "تو" می سپارم تا "واقعیت"ی رو که میخواد در انتزاع "افق" حلول کنه، هر چه بیشتر و بیشتر به سمت "حقیقت" بکشه.

افق (Horizon) اولین و به همراه قطعه سوم این آلبوم یعنی نور شب (Night Flight)، از بهترین بداهه نوازی های حسین علیزادست.