از ميون همه دستگاههاي موسيقي ايراني، "نوا" به نوعي عجيب ترينشونه. همون جوري كه قبلا اشاره كردم، براي گوش دادن به موسيقي ايراني و دستگاههاي مختلفش، بايد شرايط زماني و مكاني رو در نظر گرفت. هر وقت اين جمله رو مي نويسم، ياد حرف استاد غلامعلي پورعطايي، دوتار نواز معروف مي افتم كه توي سي دي گروه رستاك ميگفت: براي شنيدن موسيقي سه چيز بايد مهيا باشه: زمان، مكان، ياران.
مسلما حال انسان هم توي گوش دادن به يه موسيقي بي تاثير نيست. مثلا آدم سرخوش نميره دشتي گوش بده و الخ...
اما "دستگاه نوا" وراي زمان و مكانه، گوش دادن به اين دستگاه بيشتر از همه "حالِ لحظه" رو مي طلبه. پريشب كه با استادم توي خلوت خيابون هاي سمنان قدم ميزديم، حرف نوا شد و شعر عطار:

تا تو پيدا آمدي، پنهان شدم
زانكه با معشوق پنهان خوشتر است

الان دقيقا توي شرايطي هستم كه وراي زمان و مكان و ياران، قابليت گوش دادن به دستگاه نوا رو دارم و اونم چه آلبومي، آلبوم "دود عود" شجريان با آهنگسازي مشكاتيان و تار داريوش طلايي و كمونچه استاد بهاري...
خدا قسمتتون نكنه اين لحظات رو، ولي اگه روزي نصيب شما هم شد، اين آلبوم مرهم خوبيه. مخصوصا قسمت تكنوازي تار داريوش طلايي....

آتش عشق تو در جان خوشتر است
جان زعشق آتش افشان خوشتر است